Ο σκορπισμός του νοός κατά την ώραν της προσευχής

Ο ΣΚΟΡΠΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΝΟΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΩΡΑΝ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ 

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση 

ΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ἀγωνιστές συχνά παραπονοῦνται ὅτι κατά την ὥρα τῆς προσευχῆς ὁ νοῦς τους δέν συγκεντρώνεται, ἀλλά σκορπίζεται ἐδῶ καί ἐκεῖ, μέ ἀποτέλεσμα νά θεωροῦν ὅτι ἡ προσευχή τους εἶναι μάταια. Βλέπουν ὅτι ἡ πράξη τῆς προσευχῆς εἶναι δύσκολη, γι᾽ αὐτό καί ζητοῦν ἀπό τούς πνευματικούς σχετικές συμβουλές. 

 Τό πρῶτο, πού πρέπει νά προσέξουν οἱ ἀδελφοί εἶναι ἡ προσπάθεια στήν προσευχή νά μή διακοπεῖ. Νά προσεύχονται κι ἄς τρέχει ὁ νοῦς στά περιττά καί μάταια. Νά ἐλπίζουν ὅτι κάτι καλύτερο θά πετύχουν αὔριο. Ὁ ἀγώνας τους πρέπει νά εἶναι στραμμένος κυρίως στήν ἐγρήγορση, στόν περιορισμό τῶν βιοτικῶν μεριμνῶν καί στό ἔλεγχο τῶν αἰσθήσεων. Γιά νά εἶναι προσηλωμένος ὁ νοῦς στόν Ἰησοῦ, δέν πρέπει νά ἀσχολεῖται μέ περιττά καί ἄχρηστα πράγματα, τά ὁποῖα ἐκτός τῆς ραθυμίας προκαλοῦν καί λύπη.

Απέναντι εις το κοινόν πρόβλημα

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΕΙΣ ΤΟ ΚΟΙΝΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑ 

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση 

ΠΩΣ πρέπει νά ἀντιμετωπίζουμε τούς ἀνθρώπους, πού μᾶς ἐνοχλοῦν καί μέ ποικίλους τρόπους μᾶς βλάπτουν καί μᾶς ἀδικοῦν; Πῶς μποροῦμε νά ἠρεμήσουμε; Ἡ προσφυγή στά κοσμικά δικαστήρια ἐνδείκνυται; Πρέπει «νά βροῦμε τό δίκιο μας»; Πρέπει νά τιμωρηθοῦν αὐτοί πού μᾶς βλάπτουν; Πρόκειται γιά ἕνα κοινό πρόβλημα. Ὅλοι γενικά τό ἀντιμετωπίζουν. Ὅλοι γίνονται θύματα. Ἀλλά καί οἱ θύτες γίνονται θύματα ἀπό ἄλλους! Δέν ἔχει τελειωμό αὐτή ἡ ἱστορία. Ἐνῶ λύνουμε τό πρόβλημα, πού ἔχουμε μέ κάποιους, ἀμέσως μᾶς δημιουργεῖτε τό ἴδιο πρόβλημα μέ κάποιους ἄλλους, χωρίς νά μποροῦμε νά βροῦμε τήν αἰτία. Συχνά ὁδηγούμαστε καί σέ ἀδιέξοδο. 

 Ὅποιος κατορθώσει νά μείνει ἀνεπηρέαστος ἀπό αὐτό τό πρόβλημα, εἶναι μακάριος.

«Ο Χριστός είναι το πάν»

«Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΝ» 

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση 

ΠΟΛΛΟΙ καλοπροαίρετοι χριστιανοί, ζώντας ἀνάμεσα σέ ἀνθρώπους, πού ἀγνοοῦν τό Χριστό ἤ Τόν ἀρνοῦνται συνειδητά και μέ φανατισμό, προβληματίζονται καί θέλουν νά βροῦν κάποιον νά τούς στηρίξει καί νά τούς προφυλάξει ἀπό διάφορους πνευματικούς κινδύνους, πού καθημερινά ἀντιμετωπίζουν. Μέ ἐνδιαφέρον θέλουν νά πληροφορηθοῦν τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο βίωναν τόν Χριστό οἱ Ἅγιοι, γιατί σ᾽ αὐτούς ἔχουν μεγάλη ἐμπιστοσύνη. 

Ὁ Γέροντας Πορφύριος ἔλεγε ὅτι «ζωή χωρίς Χριστό, δέν εἶναι ζωή. Πάει τέλειωσε. Ἄν δέν βλέπεις τό Χριστό σέ ὅλα σου τά ἔργα καί τίς σκέψεις, εἶσαι χωρίς Χριστό». Αὐτό ἦταν τό βίωμα τοῦ ἁγίου Γέροντα. Ὅ,τι εἶχε τό στήριζε στόν Χριστό.

Η πληθώρα των «γερόντων» και η «ευσέβεια» των αφελών

Η ΠΛΗΘΩΡΑ ΤΩΝ «ΓΕΡΟΝΤΩΝ» ΚΑΙ Η «ΕΥΣΕΒΕΙΑ» ΤΩΝ ΑΦΕΛΩΝ 

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση 

 ΓΕΜΙΣΕ ἡ Ἐκκλησία μας μέ «γέροντες», οἱ ὁποῖοι καθοδηγοῦν τούς πιστούς καί τούς ὁδηγοῦν στή σωτηρία, ὅπως ἰσχυρίζονται. Συνήθως εἶναι ἱερομόναχοι, ἀλλά καί κοσμικοί ἀρχιμανδρίτες, πού ἔχουν διαβάσει πολλά γιά τούς πραγματικούς Γέροντες καί ἀναμασώντας τούς λόγους τους ἤ διηγούμενοι τά τοῦ βίου τους, δημιουργοῦν ψευδαισθήσεις στούς ἀνυποψίαστους καί ἀποκτοῦν καί οἱ ἴδιοι φήμη ἐναρέτου καί θεοφωτίστου γέροντα, ἐνῶ δέν ἔχουν κανένα ἀπό τά γνωρίσματα τῶν ἁγίων Γερόντων. Τό ἀποτέλεσμα εἶναι πολλοί ἀδελφοί νά παγιδεύονται στήν ἐπικίνδυνη προσωπολατρία καί ἀντί νά ἀνοίγει ὁ νοῦς τους καί νά προχωροῦν στόν πνευματικό δρόμο τῆς κατά Χριστόν ζωῆς, μένουν προσκολλημένοι σέ μερικά τυπικά πράγματα, ἐξωτερικά καί ἀνούσια, καί καθησυχάζουν τή συνείδησή τους πῶς τάχα προοδεύουν, ἀφοῦ τηροῦν τά ὅσα τούς λένε οἱ «γέροντές» τους.

Βιοτικαί μέριμναι και προσευχή

ΒΙΟΤΙΚΑΙ ΜΕΡΙΜΝΑΙ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ 

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΟΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΙ χριστιανοί, πιεζόμενοι πολλὲς φορὲς ἀπὸ τὶς πολλὲς μέριμνες, δυσανασχετοῦν, γιατὶ δὲν τοὺς μένει ἐλεύθερος χρόνος γιὰ προσευχή, μελέτη, περισυλλογή, ἐκκλησιασμὸ κ.λπ. Στὴν προσπάθειά τους νὰ ἀνταποκριθοῦν σὲ ὅλες τὶς ὑποχρεώσεις τους, καταπονοῦνται ὑπερβολικὰ καὶ ὅταν πᾶνε νὰ προσευχηθοῦν, εἶναι πλήρως ἐξαντλημένοι καὶ αὐτὸ τοὺς ἐνοχλεῖ. Τὸ θέμα εἶναι σοβαρὸ ἀπὸ πνευματικῆς πλευρᾶς καὶ μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπιστεῖ μὲ τὴ λογική, ἀλλὰ καὶ μὲ ἀποφασιστικότητα. 

Ο Θεός και οι «θεοί»

Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΟΙ «ΘΕΟΙ» 

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση 

ΠΟΛΛΟΙ εἶναι οἱ ἄνθρωποι, ποὺ δηλώνουν δημοσίως ὅτι δὲν πιστεύουν στὸν Θεό. Ἀρνοῦνται νὰ δεχτοῦν τὶς ἐντολές του καὶ ἐπιλέγουν τοὺς «θεοποιημένους» συνανθρώπους τους. Παρατηρεῖται ἕνας παραλογισμὸς στὶς προτιμήσεις τους. Πίστη στὸ Θεό, ὄχι. Πίστη στὰ χαρίσματα τῶν «θεοποιημένων» ἀνθρώπων, ναί. Οἱ ἄπιστοι δέχονται μὲ ἐμπιστοσύνη τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ τοὺς ταιριάζουν, ἐνῶ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ τοὺς ἀποστρέφονται. Τοὺς ἐμπαθεῖς καὶ ἁμαρτωλοὺς τοὺς ἔχουν ὡς παραδείγματα ζωῆς. Τοὺς καλοὺς καὶ ταπεινοὺς ὡς παραδείγματα πρὸς ἀποφυγήν.