Ἔργον ταπεινὸν καὶ ἀθόρυβον

Ἔργον ταπεινὸν καὶ ἀθόρυβον

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΟΛΟΙ οἱ κοσμικοί ἄνθρωποι θέλουν νά ἔχουν καλό ὄνομα στήν κοινωνία. Αἰσθάνονται ἰδιαίτερη εὐχαρίστηση, ὅταν οἱ ἄλλοι μιλοῦν ἐπαινετικά γι᾿ αὐτούς. Μένουν ἀδιάφοροι ἄν οἱ ἔπαινοι δέν ἀνταποκρίνονται στήν πραγματικότητα ἤ ἄν οἱ ἐπαινοῦντες εἶναι παραπλανημένοι ἀπό τή δική τους ὑποκρισία. Ἡ φήμη τούς ἐνδιαφέρει καί πάνω σέ αὐτή ἐπενδύουν, προκειμένου νά πετύχουν στά ὅποια σχέδια τους, τά ὁποῖα συνήθως δέν ἔχουν πνευματικό περιεχόμενο, ἀλλ᾿ ἀντίθετα ἀποβλέπουν στήν ἐκμετάλλευση τῶν συνανθρώπων τους.

Ἀπέναντι εἰς τὴν δυστυχίαν τῶν ἀδελφῶν

Ἀπέναντι εἰς τὴν δυστυχίαν τῶν ἀδελφῶν

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ πολύ συχνά ἀντιμετωπίζουν δυσάρεστες καταστάσεις, ἐσωτερικές καί ἐξωτερικές, οἱ ὁποῖες τούς πικραίνουν καί τούς ὁδηγοῦν στήν κατάθλιψη, κάτι πού εἶναι πολύ ἀνησυχητικό. Πολλές φορές καταφεύγουν καί σέ εἰδικούς ἐπιστήμονες, ἀλλά καί σέ ἀνθρώπους ἀμφιβόλου καταρτίσεως καί ἱκανότητος. Τά ἀποτελέσματα εἶναι συνήθως πενιχρά καί διαρκοῦν λίγο. Τά πράγματα θά ἦταν καλύτερα, ἐάν ὑπῆρχε ἀναφορά στό Θεό.

Ἡ δυστυχία στίς μέρες μας εἶναι εὐρέως διαδεδομένη καί δέν ὀφείλεται μόνο στήν ἔλλειψη ὑλικῶν ἀγαθῶν. Δυστυχεῖς δέν εἶναι μόνο οἱ φτωχοί. Εἶναι καί οἱ πλούσιοι. Θά ἔλεγα ὅτι οἱ δεύτεροι σέ μεγαλύτερο βαθμό. Οἱ χριστιανοί πρέπει νά δείχνουν ἐνδιαφέρον καί ἔμπρακτη ἀγάπη πρός τούς ἀδελφούς τους μέ διάκριση, ἀποφεύγοντας ἐπιπόλαιες κρίσεις καί ἐξηγήσεις γιά τή δυστυχία τους. Τό παράδειγμα μᾶς τό ἔχουν δώσει οἱ μεγάλοι Γέροντες, οἱ ὁποῖοι κυριολεκτικά θυσιάστηκαν προσφέροντας στούς δυστυχεῖς ἀδελφούς ὅ,τι εἶχαν καί δέν εἶχαν. Καί ἦταν πολλοί αὐτοί. Κατά ἑκατοντάδες κατέφευγαν καθημερινά στά ταπεινά κελιά τους γιά νά πάρουν τήν εὐχή τους καί νά τούς ἐμπιστευθοῦν τά προβλήματα πού τούς ἀπασχολοῦσαν.

Διεκπεραιωταὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ

Διεκπεραιωταὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΣΤΑ περισσότερα ἔργα τῶν ἀνθρώπων πρωτεύοντα ρόλο παίζει τό φοβερό πάθος τῆς ὑπερηφάνειας. Δραστηριοποιοῦνται οἱ ἄνθρωποι γιά νά ἱκανοποιήσουν τό «ἐγώ» τους. Νά δείχνουν τά ἔργα τους καί νά χαίρονται. Νά τούς ἐπαινεῖ ὁ κόσμος καί αὐτοί νά καμαρώνουν. Αὐτός εἶναι καί ὁ λόγος πού πολλά γίνονται ὄχι γιά νά καλύψουν ἀνάγκες, ἀλλά γιά νά ἐντυπωσιάσουν ἐκείνους πού τά παρακολουθοῦν.

Ἔτσι κινοῦνται οἱ κοσμικοί, χωρίς αὐτό νά σημαίνει ὅτι καί στούς χριστιανούς δέν παρατηρεῖται τό φαινόμενο. Ἀκόμα καί στούς μοναχούς βλέπουμε ἔργα ματαιοδοξίας. Χτίζουν περίτεχνα καί ἐντυπωσιακά μοναστήρια, ἀδιαφορώντας γιά τούς ἀδελφούς τους πού εἶναι φτωχοί καί δέν ἔχουν οὔτε τά στοιχειώδη τῆς ζωῆς. Σέ τελευταία ἀνάλυση τά ἔργα τους εἶναι γιά τά μάτια τοῦ κόσμου καί ὄχι γιά τίς δικές τους ἀνάγκες.

«Ὁ Χριστὸς εἶναι νέα Ζωή»

«Ὁ Χριστὸς εἶναι νέα Ζωή»

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ πρέπει νά ἀποδεχτοῦν ἀνεπιφύλακτα τή διαπίστωση τοῦ ἁγίου Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτη ὅτι «ὁ Χριστός εἶναι νέα ζωή. Ὁ Χριστός εἶναι τό πᾶν. Εἶναι ἡ χαρά, εἶναι ἡ ζωή, εἶναι τό φῶς, τό φῶς τό ἀληθινόν, πού κάνει τόν ἄνθρωπο νά χαίρεται, νά πετάει, νά τά βλέπει ὅλα, νά τούς βλέπει ὅλους, νά πονάει γιά ὅλους, νά τούς θέλει ὅλους μαζί του, ὅλους κοντά στό Χριστό». Τότε θά εἶναι μακάριοι, γιατί θά ἔχουν βρεῖ τό μεγαλύτερο θησαυρό πού ὑπάρχει πάνω στή γῆ, ὁ ὁποῖος, χωρίς νά μειωθεῖ ἡ ἀξία του, μπορεῖ νά γίνει κτῆμα τοῦ καθενός.