Τοῦ
πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
ΥΠΑΡΧΟΥΝ κληρικοί καί λαϊκοί, οἱ
ὁποῖοι
πιστεύουν ὅτι μέ νέες ἰδέες, μέ ριζικές ἀναθεωρήσεις
τῆς παράδοσης καί ἐκσυγχρονισμούς σέ πολλούς τομεῖς,
θά προσελκύσουν τούς ἀνθρώπους
στήν Ἐκκλησία
καί θά
τούς πείσουν νά ἀλλάξουν τρόπο ζωῆς, ἀκολουθώντας
τίς ἐντολές
τοῦ Εὐαγγελίου.
Ξεχνοῦν ὅμως
τούς Ἁγίους,
οἱ ὁποῖοι ἔδρασαν
θεοφιλῶς καί ἀντιμετώπισαν
μεγαλύτερα καί δυσκολότερα προβλήματα, χωρίς
νά εἶναι
ἀντιπαραδοσιακοί καί ἐκσυγχρονιστές.
Οἱ
νεωτεριστές ὑστεροῦν σέ
δύο πράγματα. Τό πρῶτο εἶναι
ἡ ἔλλειψη
ἤθους. Ζητοῦν ἀπό τούς ἄλλους
αὐτά πού
οἱ ἴδιοι
περιφρονοῦν στήν προσωπική τους ζωή. Μέ
προκλητικό τρόπο διδάσκουν χωρίς νά
διδάσκονται. Κατεβαίνουν πολύ χαμηλά, στό
ἐπίπεδο τῆς
ἁμαρτωλῆς
ζωῆς τῶν
ἀνθρώπων, τούς δικαιολογοῦν χωρίς νά τούς
ἀφυπνίζουν πνευματικά καί νά
τούς ὁδηγοῦν στή
μετάνοια.