Πίστις: Η βάσις της αγάπης

ΠΙΣΤΙΣ: Η ΒΑΣΙΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση 

Ο ΠΙΣΤΟΣ ἄνθρωπος ἔχει ἕνα μοναδικὸ πλεονέκτημα σὲ σύγκριση μὲ τὸν ἄπιστο καὶ ἄθεο. Ὅ,τι σκέφτεται, ὅ,τι ἐπιθυμεῖ καὶ ὅ,τι ἐπιδιώκει εἶναι σύμφωνο μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ὁ ἀσυμβίβαστος μὲ τὸν ἁμαρτωλὸ κόσμο καὶ ὁ ἀφοσιωμένος στὸ Θεό. Ἡ πίστη του εἶναι τὸ σταθερὸ πνευματικὸ θεμέλιο. Πάνω σὲ αὐτὴ χτίζει, μὲ αὐτὸ καὶ κάθε του προσπάθεια ἔχει ἄμεση ἐπιτυχία. Καὶ στὶς περιπτώσεις ἀκόμα, ποὺ φαίνονται ὅτι ἀποτυγχάνει, τελικὰ ἔχει ἐπιτυχίες.
 Ἡ πίστη εἶναι ἡ βάση τῆς ἀγάπης. Μεγάλη ἀπώλεια δὲν πρέπει νὰ θεωρεῖται, ὅταν ἡ ἀγάπη μειωθεῖ, γιατί αὐτὸ εἶναι κάτι, ποὺ εὔκολα ἐπανορθώνεται. Ἀντίθετα, σοβαρὴ ἀπώλεια εἶναι νὰ χάσει ὁ ἄνθρωπος τὴν πίστη καὶ νὰ βρεθεῖ μετέωρος καὶ ἀπροσανατόλιστος.

Γνώσεις και επιθυμίαι

ΓΝΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΠΙΘΥΜΙΑΙ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἀγνοοῦν ὅτι ἡ στενὴ σχέση μὲ τὸ Θεὸ εἶναι πηγὴ ὅλων τῶν ἀγαθῶν, ποὺ χρειάζονται, γιὰ νὰ ζήσουν τὴν ἀνώτερη πνευματικότητα, χωρὶς νὰ περιφρονήσουν καὶ τὶς καθημερινὲς ἀπαιτήσεις τῆς ζωῆς. Αὐτὸ ὀφείλεται στὸ γεγονὸς ὅτι οἱ ὑπεύθυνοι κληρικοὶ δὲν δίνουν τόση σημασία, ἀφοῦ περιορίζονται σὲ ἁπλὲς καὶ γενικόλογες παραινέσεις καὶ ἀποφεύγουν νὰ ἀναλύσουν τὰ βαθύτερα αἴτια τῆς ἀπομάκρυνσης τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ.

Ὑπάρχουν βέβαια καὶ ἄλλοι παράγοντες. Γιὰ νὰ δείξω τὴ ματαιοπονία τῶν κοσμικῶν ἀνθρώπων, θὰ σημειώσω δύο παραδείγματα. Τὸ πρῶτο ἀναφέρεται στὶς γνώσεις καὶ τὸ δεύτερο στὶς ἐπιθυμίες. Ὅσο ὁ ἄνθρωπος ἐρευνᾶ καὶ γνωρίζει διάφορα πράγματα, τόσο διαπιστώνει ὅτι ὑπάρχουν πολὺ περισσότερα ἄγνωστα. Βρίσκεται πάντα σὲ συνεχῆ ἀναζήτηση. Αὐτὸ κυρίως συμβαίνει, ὅταν δὲν ἔχει σχέση μὲ τὸ Θεὸ καὶ προσπαθεῖ μόνος του νὰ κατακτήσει τὶς νέες γνώσεις.

Οι εγγύς και οι μακράν του Θεού

ΟΙ ΕΓΓΥΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΚΡΑΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση 

 ΟΛΑ πρέπει νὰ ἀρχίζουν ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ ὅλα πρέπει νὰ καταλήγουν στὸ Θεό.Ὅταν δὲν συμβαίνει κάτι τέτοιο, ἀρχίζει ἡ περιπλάνηση, ποὺ ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ πολλὰ δυσάρεστα καὶ τραγικὰ ἀποτελέσματα. Τὸ φαινόμενο δὲν εἶναι σπάνιο. Εἶναι ὁ γενικὸς κανόνας, ἐνῶ ἐξαίρεση ἀποτελοῦν οἱ λιγοστοὶ συνειδητοὶ χριστιανοί. 

Ἡ οὐσιαστικὴ σύνδεση μὲ τὸ Θεὸ εἶναι ἀναγκαία στὸν ἄνθρωπο. Τοῦ δίνει προσανατολισμό, ξέρει πιὰ ποὺ πρέπει νὰ πάει, δὲν ταλαιπωρεῖται ἀνωφελῶς καὶ δὲν ταλαντεύεται. Οἱ δυσκολίες βέβαια πάντα ὑπάρχουν ἀλλὰ καὶ οἱ τρόποι, γιὰ νὰ τὶς ξεπερνάει δὲν θὰ τοῦ εἶναι ἄγνωστοι. Δὲν ἀπογοητεύεται καὶ δὲν βιώνει τὴν ἀνεπιθύμητη μοναξιά, τὴν ὁποία ἀξιοποιεῖ προσευχόμενος, ἀλλὰ καὶ ἐμπιστευόμενος τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ.