Προσοχὴ εἰς τὰς χειροτονίας

Προσοχὴ εἰς τὰς χειροτονίας

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ δύσκολο νά ἐξιχνιάσεις τίς προθέσεις κάποιου ὑποψηφίου κληρικοῦ. Νά δεῖς ἐάν ἔχει ἱερατικό ζῆλο, ἄν εἶναι εἰλικρινής, ἄν ἰσορροπεῖ διανοητικά καί προπαντός ἐάν δέν ψεύδεται μέ τήν ὑποκρισία. Ὅλα αὐτά πρό τῆς χειροτονίας, γιατί μετά εἶναι δῶρον ἄδωρον. Προτοῦ νά φορέσει τό ράσο, γιά νά μή ἔχουμε ἕνα ἀκόμα ἀνάξιο κληρικό. Ἔτσι ὅπως ἔχουν τά πράγματα στήν ἐποχή μας, εὔκολα κάποιος φοράει τό ράσο, ἀλλά δύσκολα μπορεῖς νά τοῦ τό ἀφαιρέσεις.

Στό θέμα τῆς ἐκλογῆς καί χειροτονίας ἑνός κληρικοῦ τόν πρῶτο λόγο ἔχει ὁ ἐπίσκοπος καί μετά οἱ συνεργάτες του καί οἱ πνευματικοί. Χρειάζεται ὅλοι νά ἀνοίξουν τά μάτια τους καί νά ἀφυπνισθοῦν, γιά νά μάθουν ἀπό τούς ἄλλους, ἀλλά καί οἱ ἴδιοι νά διαπιστώσουν, ἐάν πράγματι ἕνας ὑποψήφιος εἶναι κατάλληλος γιά τήν ἱερωσύνη. Ἐκτός ἀπό τά ἠθικῆς φύσεως κωλύματα, πρέπει νά διαπιστωθεῖ ἐάν εἶναι ἰσορροπημένος καί λο- γικός. Δέν πρέπει νά ἀποδέχονται τήν παράδοξη και προσβλητική θεωρία «δέν βαριέσαι, παπάς θά γίνει». Στήν Ἐκκλησία προφανῶς μποροῦν νά καταφεύγουν ὅλοι γενικῶς οἱ ἄνθρωποι, ὄχι ὅμως καί στήν ἱερωσύνη. Τό ποίμνιο δέν ἔχει ὁμοιομορφία, ὁ ποιμένας ὅμως πρέπει νά εἶναι κατ᾿ εἰκόνα τῶν Ἁγίων.

Συχνά οἱ ἐπίσκοποι ἐκλαμβάνουν τήν ἀφέλεια ὡς εὐσέβεια καί ταπείνωση. Νομίζουν ὅτι ἡ ἀφέλεια εἶναι ἀρετή. Αὐτό εἶναι πλάνη. Ὅπως δέν πρέπει νά δέχονται τόν ὑποκριτή ὡς ἐνάρετο. Μέ ψυχρή λογική, χωρίς νά ὑποχωροῦν σέ πιέσεις, παρακλήσεις καί συναισθηματισμούς, νά ἀπο- κλείουν τούς ἀφελεῖς καί ἀνοήτους ἀπό τήν ἱερωσύνη, ἀλλά καί ἀπό τό μοναχισμό θά ἔλεγα. Τά πρόσωπα αὐτά μποροῦν νά εἶναι κοντά στήν Ἐκκλησία, νά συνεργάζονται ὥς ἕνα βαθμό μέ τούς ἱερεῖς, ὅμως νά μή ἱκανοποιοῦνται τά αἰτήματά τους νά χειτοτονηθοῦν ἤ νά καροῦν μοναχοί. Νά τούς δείχνουν ἔμπρακτη ἀγάπη, νά τούς ἀναθέτουν διάφορες ἐργασίες καί νά ἀποφεύγουν νά τούς κάνουν ὑπηρέτες τους.

 Ἡ ὑπόθεση τῆς ἱερωσύνης εἶναι μία σοβαρή ὑπόθεση. Εἶναι ἀδιανόητο νά χειροτονοῦνται κληρικοί ἄνθρωποι χωρίς φόβο Θεοῦ καί ἱερό ζῆλο. Χρειάζεται προσοχή καί ἔρευνα. Ἡ ὑποκρισία εἶναι μεγάλη παγίδα. Μέχρι τή χειροτονία τους οἱ ὑποψήφιοι εἶναι εὐλαβέστατοι καί πρόθυμοι νά διακονήσουν παντοῦ καί στίς δυσπρόσιτες ἐνορίες ἀκόμα. Μετά τή χειροτονία ἀρχίζουν οἱ ἀναθεωρήσεις, οἱ διαφορετικές ἐπιθυμίες καί σιγά-σιγά φανερώνονται οἱ μεγάλες ἀδυναμίες καί οἱ ἁμαρτωλές ἐπιθυμίες. Ἀλλά τότε εἶναι πιά ἀργά. Δέν ἀλλάζουν εὔκολα οἱ ἄνθρωποι. Οὔτε καί μπορεῖς νά κλείσεις τά μάτια σου μπροστά στά σκάνδαλα, πού δημιουργοῦν. Ἡ πεῖρα ὅμως ἔδειξε ὅτι οὔτε καί οἱ ποινές εἶναι ἀποτελεσματικές. Περι- στέλλουν λίγο τό κακό, ἀλλά δέν τό ἐξαλείφουν.

Ὁ ἐπίσκοπος πρέπει νά ἔχει ἄξιους συνεργάτες καί ἀπό κοινοῦ νά ἀποφασίζουν γιά τήν χειροτονία κάποιου. Ἡ κύρια εὐθύνη βέβαια εἶναι δική του, ἀλλά χρειάζεται καί τή βοήθεια τῶν συνεργατῶν του.

Ορθόδοξος Τύπος, 6/2/2015