Ἀνεκπλήρωτα ὁράματα

Ἀνεκπλήρωτα ὁράματα

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ θέλει νά ἐπιστρέφει στό γενέθλιο τόπο του, ἀλλά καί στά μέρη ὅπου ἐργάστηκε. Θέλει νά γυρίσει πίσω στό παρελθόν του, ἔστω γιά λίγες μέρες ἤ καί ὧρες ἀκόμα. Θέλει νά ἀναπολήσει καλύτερες ἐποχές, ἀλλά ὄχι σπάνια καί χειρότερες. Ἡ σημερινή ὅμως εἰκόνα, μετά ἀπό πολυετῆ ἀποδημία, δέν εἶναι ἴδια μέ ἐκείνη πού θυμᾶται.

Δέν βρίσκει αὐτό πού θέλει, τό γνωστό καί μερικῶς ἐξιδανικευμένο. Οἱ δραστηριότητες τῶν νεωτέρων ἔχουν ἀλλάξει τά πράγματα, ἔχουν ἐκσυχρονίσει τίς οἰκοδομές καί ἔχουν ἐξωραΐσει τούς κοινούς χώρους, ὅπως εἶναι οἱ πλατεῖες μέ τά πλατάνια καί οἱ δρόμοι. Ἐκεῖνα πού διατηροῦν σέ μεγάλο βαθμό τό χρῶμα τους εἶναι οἱ κεντρικοί ναοί καί τά ἐξωκκλήσια.

Οἱ ἀναμνήσεις ἔχουν τίς ρίζες τους στό παρελθόν καί συχνά ἀναφέρονται σέ ὁράματα πού ποτέ δέν πραγματοποιήθηκαν. Ἡ μνήμη αὐτῶν τῶν ὁραμάτων εἶναι μία εὐχάριστη ἀπασχόληση τοῦ νοῦ καί τροφοδοτεῖ, ἔστω καί σέ προχωρημένη ἡλικία, τήν ἐπιθυμία νά πραγματοποιηθοῦν, παρόλο πού ἡ σάρξ εἶναι ἀσθενής. Αὐτό τό διαπιστώνει κανείς, ὅταν συνομιλεῖ μέ συνομήλικους καί παρουσιάζονται διάφορες ἀπόψεις. Βέβαια, εἶναι σπάνιες οἱ περιπτώσεις ὅπου οἱ ὄψιμες αὐτές ἐπιθυμίες ἱκανοποιοῦνται καί γίνονται πράξη. Τίς περισσότερες φορές εἶναι ἁπλῶς θέματα εὔκολων καί εὐχάριστων συζητήσεων, πού ἐπαναλαμβάνονται σχεδόν κάθε μέρα. Ἔτσι κυλάει ὁ χρόνος τῆς ζωῆς μέ ἀναμνήσεις καί ὁράματα, ἀλλά χωρίς πράξεις.

Τό γεγονός αὐτό δείχνει ὅτι οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι στή ζωή τους δέν ἔχουν φιλοδοξία νά κάνουν κάτι καλό καί ὠφέλιμο γιά τήν κοινωνία, στήν ὁποία ζοῦν. Δέν θέλουν νά βγοῦν ἔξω ἀπό τήν αὐλή τοῦ σπιτιοῦ τους. Βλέπουν μόνο τά δικά τους πράγματα, ἐπιδιώκουν τά συμφέροντά τους καί θεωροῦν τούς ἐλάχιστους πού ἔχουν εὐγενέστερες ἐπιλογές φιλόδοξους καί ὑπερήφανους.

Διερωτῶμαι πολλές φορές, ἄν κάποτε θά ἀλλάξουν τά πράγματα καί ἄν οἱ ἄνθρωποι θά βγοῦν ἀπό τό σπίτι τους καί τόν ἑαυτόν τους, γιά νά ἐπιλέξουν ἄλλες δραστηριότητες, κοινωφελεῖς καί εὐγενικές. Κάνω πολλές σκέψεις πάνω στό θέμα αὐτό, ἀλλά τελικά εἶμαι ἀπογοητευμένος. Ἔχω καταλήξει ὅτι κάτι τέτοιο εἶναι ἀδύνατο. Ἐλάχιστοι θά εἶναι πάντα ἐκεῖνοι, πού θά κάνουν πράξη τά ὁράματά τους.

Δίχως ἀποφασιστικότητα καί γενναιοδωρία τίποτα δέν μπορεῖ νά γίνει. Οἱ ἀναποφάσιστοι καί οἱ φιλοχρήματοι εἶναι ἀκατάλληλοι γιά κοινωφελῆ ἔργα. Μπορεῖ νά λένε πολλά γιά νά πείσουν μερικούς ἀνυποψίαστους, ἀλλά δέν ἐμπνέουν καμιά ἐμπιστοσύνη σέ ὅλους ἐκείνους πού τούς γνωρίζουν καί πολλές φορές ἔχουν δεῖ τήν ἀσυνέπεια λόγων καί πράξεων. Καί ὅταν ἀκόμα κάνουν κάτι καλό, δέν τούς πιστεύουν, γιατί εἶναι «στάχτη στά μάτια» τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων. Δυστυχῶς, οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ξοδεύουν ἐλάχιστα γιά νά φᾶνε πολλά. Δέν ἐγκαταλείπουν ποτέ τήν προσπάθεια νά ἐκμεταλλευτοῦν πρόσωπα καί συγκυρίες, πάντα πρός ἴδιον ὄφελος.

Ορθόδοξος Τύπος, 13/2/2015