Ἀντίστασις εἰς τοὺς Οἰκουμενιστάς

Ἀντίστασις εἰς τοὺς Οἰκουμενιστάς

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ μας, ὅπου σχεδὸν ὅλα ἔχουν χάσει τὴν ἱερότητά τους καὶ μεταβάλλονται μὲ μεγάλη εὐκολία, γιὰ νὰ ὑπηρετήσουν ἐφήμερες πολιτικὲς σκοπιμότητες, εἶναι ἀνάγκη οἱ συνειδητοὶ Ὀρθόδοξοι νὰ ἀγρυπνοῦν στὰ θέματα τῆς πίστεως καὶ νὰ ἀρνοῦνται κάθε ἐπικοινωνία μὲ τοὺς ἑτερόδοξους. Νὰ ὑψώνουν φωνὴ διαμαρτυρίας καὶ νὰ διατυπώνουν τὴν ἄποψή τους, χωρὶς νὰ ὑπολογίζουν ὅτι ἐνδεχομένως ἡ στάση τους αὐτὴ θὰ ἐνοχλήσει τοὺς μεγαλόσχημους οἰκουμενιστές.
Ἐκεῖνοι ποὺ ὁμολογοῦν τὴν πίστη τους στὸ Χριστὸ μένουν ἀνεπηρέαστοι ἀπὸ τὶς ἀπειλὲς καὶ τὶς διώξεις. Ἀκολουθοῦν τὸ δρόμο τῶν Ἁγίων, οἱ ὁποῖοι στὰ θέματα τῆς πίστεως καὶ τῆς ὁμολογίας ἦταν πολὺ εὐαίσθητοι καὶ τηροῦσαν στάση καθαρὴ καὶ σταθερή!

Ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικὸς ἔλεγε ὅτι «ὅλοι οἱ διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας, ὅλες οἱ Σύνοδοι καὶ ὅλες οἱ θεῖες Γραφὲς προτρέπουν νὰ ἀποφεύγουμε τοὺς ἑτερόδοξους καὶ νὰ ἀπέχουμε ἀπὸ τὴν συγκοινωνία μὲ αὐτούς». Καὶ αὐτό, γιατὶ οἱ ἑτερόδοξοι εἶναι αἱρετικοί. Ὅσοι ἔχουν διαφορετικὴ ἄποψη βρίσκονται σὲ πλάνη καὶ ἂς κατέχουν ὑψηλὲς θέσεις στὴν Ἐκκλησία ὡς κληρικοὶ καὶ στὴ Θεολογία ὡς καθηγητές. Ὅλα τὰ ἐπιχειρήματά τους δὲν ἔχουν καμία ἀξία καὶ μοιάζουν μὲ τὰ ἐπιχειρήματα τῶν συνηγόρων ὑπεράσπισης κατηγορουμένων, οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦν νὰ πείσουν τοὺς δικαστὲς ὅτι οἱ ἐντολεῖς - πελάτες τους εἶναι ἀθῶοι καὶ καθαροί, τὴν ὥρα ποὺ οἱ ἀποδείξεις εἶναι ἐμφανεῖς καὶ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ τὶς ἀμφισβητήσει.

Δυστυχῶς, στὶς μέρες μας ὁ Πατριαρχικός, ὁ ἀρχιεπισκοπικὸς καὶ ὁ μητροπολιτικὸς λόγος δὲν συγκινεῖ τοὺς πιστούς, γιατὶ δὲν εἶναι καθαρὸς καὶ δὲν περιέχει στοιχεῖα ὁμολογίας. Μιλοῦν οἱ μεγαλόσχημοι κληρικοί, γιὰ νὰ κοιμίζουν τοὺς πιστοὺς καὶ ὄχι νὰ τοὺς ἀφυπνίζουν. Ὑπάρχουν, βέβαια, καὶ οἱ φωτεινὲς ἐξαιρέσεις, οἱ ὁποῖες ὅμως δὲν ἀναιροῦν τὸν κανόνα.

Μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, Παπικοὺς καὶ Προτεστάντες, δὲν πρέπει νὰ ἔχουμε ἰδιαίτερες σχέσεις, ἀφοῦ εἶναι αἱρετικοί. Πρέπει νὰ τοὺς κρατᾶμε σὲ ἀπόσταση, γιὰ νὰ μὴ γινόμαστε κοινωνοὶ τῆς κακόδοξης διδασκαλίας τους. Ὑπάρχει πάντα αὐτὸς ὁ κίνδυνος, γιατὶ οἱ αἱρετικοὶ συνεχῶς μεταμορφώνονται καὶ ὑποκρίνονται, μέχρι νὰ πετύχουν τὸ σκοπό τους.

Ἐπίσης καθῆκον τῶν Ὀρθοδόξων εἶναι νὰ προκαλέσουν στοὺς αἱρετικοὺς τὴν ἀνησυχία ὅτι βρίσκονται στὴν πλάνη, γιὰνὰ συναισθανθοῦν καὶ νὰ ἐπιστρέψουν ἐν μετανοίᾳ καὶ ταπεινώσει στὴ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ ἈποστολικὴἘκκλησία. Αὐτὸ φυσικὰ δὲν ἐπιτυγχάνεται μὲ τὶς ἀπαράδεκτες ἐκδηλώσεις τῶν οἰκουμενιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἐπικοινωνοῦνμὲ τοὺς ἑτερόδοξους, συμπροσεύχονται, συνομιλοῦν καὶ εὐφραίνονται.

Εἶναι πιὰ καιρὸς ἐγρήγορσης καὶ πλήρους ἀμφισβήτησης τῶν προθέσεων τῶν οἰκουμενιστῶν, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἕτοιμοι νὰπαραδώσουν τὴν Ὀρθοδοξία στὸν Πάπα ἢ στὴν καλύτερη περίπτωση νὰ τὴν ἐξισώσουν μὲ τὶς «ἐκκλησίες» τῶνἑτεροδόξων.

Ορθόδοξος Τύπος,16/5/2014