Ὁ μέγας ὑποκριτής
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
ΚΟΙΝΗ
ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ εἶναι ὅτι οἱ αἱρετικοὶ ἐπιλέγουν τὴν ὑποκρισία προκειμένου νὰ ἐπηρεάζουν εὐκολώτερα τοὺς καλοπροαίρετους καὶ ἀγαθούς. Μὲ τὸ διαφορετικό τους
πρόσωπο ἐμφανίζουν τὸ μαῦρο ὡς ἄσπρο καὶ προσπαθοῦν νὰ σπείρουν τὸ σπόρο τῆς ἀπώλειας στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων.
Ἰδιαίτερα προσφιλὴς εἶναι ἡ τακτικὴ αὐτὴ καὶ στὸν αἱρετικὸ Πάπα, ὁ ὁποῖος ἐμφανίζεται στὰ πλήθη τοῦ λαοῦ ὡς ὁ μοναδικὸς ἐκπρόσωπος τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆς γῆς καὶ ὅσο τὰ πλήθη τὸν χειροκροτοῦν τόσο αὐτὸς γίνεται θρασύτερος καὶ αὐξάνει τὴν αἱρετική του πλάνη. Νομίζει ὅτι τὰ πλήθη ποὺ τὸν ἐπευφημοῦν τὸν ἐλευθερώνουν ἀπὸ τὴ μεγάλη εὐθύνη, ποὺ ἔχει γιὰ τὴ διαστροφὴ τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ καὶ γιὰ τὰ πολιτικὰ ἐγκλήματα, ποὺ διέπραξε ἀνὰ τοὺς αἰῶνες.
Ἡ πλάνη δὲν συνειδητοποιεῖται, ὅταν βρισκόμαστε μέσα στὴν κοσμικὴ δόξα καὶ συγχέουμε τὴν πίστη μὲ τὴν ἐξουσία. Ὅλοι μιλοῦν γιὰ τὸν Πάπα, ποὺ ἔχει δύναμη καὶ ὡς ἀρχηγὸς πολλῶν ἑκατομμυρίων χριστιανῶν μπορεῖ νὰ ἐπηρεάσει καταστάσεις
καὶ ὄχι ὡς ἕνα Ἐπίσκοπο τοῦ Θεοῦ, ποὺ ὁδηγεῖ τοὺς ἀνθρώπους στὴ σωτηρία. Τὰ πλήθη τοῦ λαοῦ παρασύρονται στὴν προσωπολατρία καὶ παραμένουν στὴν πλάνη καὶ τὴν αἵρεση. Δὲν ὑπάρχει ἡ δυνατότητα πιά, ἀνθρωπίνως πάντα, νὰ ἀλλάξουν τὰ πράγματα καὶ νὰ ἐπιστρέψουν οἱ αἱρετικοὶ στὴ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἐνῶ εἶναι πολὺ πιθανὸ οἱ οἰκουμενιστὲς τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας νὰ ὁδηγηθοῦν στὴν πλάνη καὶ νὰ ὑποδουλωθοῦν στὸν Πάπα. Ἤδη ἔχουν γίνει πολλὰ βήματα προσέγγισης καὶ ἀναγνωρίζεται ὁ Πάπας ὡς ἀδελφός, γίνονται
συμπροσευχὲς καὶ κοινὲς ἐκδηλώσεις, γιὰ νὰ ἐμφανιστεῖ ἡ παπικὴ «ἐκκλησία» ἰσότιμη μὲ τὴν Ὀρθόδοξη. Καὶ μετὰ τὸ κοινὸ ποτήριο, δηλαδὴ ἡ ἕνωση τῆς Ἀληθείας μὲ τὴν αἵρεση. Ὅλα αὐτὰ τὰ τελευταῖα βήματα θὰ γίνουν χωρὶς ἰδιαίτερο θόρυβο, γιὰ νὰ μὴ προκαλέσουν τοὺς Ὀρθοδόξους.
Σιγὰ - σιγά, σὲ περιοχὲς ὅπου οἱ Ὀρθόδοξοι εἶναι λίγοι καὶ ἀντιμετωπίζουν διάφορα
προβλήματα. Ἐκεῖ κυριαρχεῖ στοὺς ἀνθρώπους τὸ κοσμικὸ φρόνημα, τὸ πνεῦμα τοῦ συμβιβασμοῦ καὶ λείπει παντελῶς ἡ μετὰ παρρησίας ὁμολογία τῆς πίστεως. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ θὰ «ἐπιτευχθεῖ» ἡ ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν» καὶ τὰ δεινὰ θὰ πολλαπλασιαστοῦν.
Θὰ βρεθοῦν καὶ πολλοὶ Ὀρθόδοξοι ἔξω ἀπὸ τὴν κιβωτὸ τῆς σωτηρίας, γιατὶ θὰ ἀκολουθήσουν τοὺς οἰκουμενιστὲς καὶ ἑνωτικούς. Βέβαια, ἡ Ἐκκλησία
δὲν
θὰ πληγεῖ. Πολλὰ μέλη της ὅμως θὰ βρεθοῦν μακριά της καὶ θὰ χάσουν τὸν πνευματικό τους
προσανατολισμό.
Εἶναι μεγάλη ἀνάγκη νὰ ἀφυπνιστοῦν πνευματικὰ οἱ πιστοὶ καὶ νὰ ἀνησυχήσουν γιὰ ὅσα ἀπεργάζονται οἱ οἰκουμενιστὲς εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας.
Νὰ διαφωνήσουν
δημοσίως καὶ νὰ ἀρνηθοῦν τὶς ἐνέργειες καὶ ἐκδηλώσεις τους καὶ νὰ ὁμολογήσουν τὴν πίστη τους. Καμία ἐμπιστοσύνη πιὰ στοὺς οἰκουμενιστὲς καὶ ἂς εἶναι μεγαλόσχημοι
κληρικοί. Στὰ θέματα
τῆς
πίστεως πρέπει νὰ εἴμαστε καθαροὶ καὶ σταθεροί. Δὲν διαπραγματευόμαστε
τὴν
πίστη μας, οὔτε φυσικὰ τὴ νοθεύουμε μὲ νεώτερες θεολογικὲς ἀναλύσεις, ποὺ κάνουν μερικοὶ θεωρητικοὶ τῆς οἰκουμενιστικῆς παραφροσύνης.
